Kwoot: 2 november

De gemiddelde blogger ontleent zijn gerief aan het uitstoten van een permanente stroom van beledigingen en verwensingen en leeft bij de gratie van een peilloze haat, die hij dankzij de anonimiteit die het blog biedt ongelimiteerd de wereld in kan spuien. De blogger is de wrekende hand van de ontevreden burger, verwikkeld in een digitale guerrilla met alles wat naar autoriteit ruikt. Het is in die zin een typisch post-Pim-fenomeen. De blogger opereert nadrukkelijk als een ‘lone wolf’ binnen het potdicht gesloten universum van de eenling die ageert tegen onzichtbare machten, en haalt zijn informatie louter van andere bloggers en sites, waardoor er een oncontroleerbare kruisbestuiving ontstaat van op elkaar gestapelde misvattingen en mythes, culminerend in een virtuele schijnwereld die weliswaar parallel loopt met de realiteit, maar daar feitelijk weinig meer mee van doen heeft. Hoogste doel van dit alles is het ventileren van een diepgeworteld onbehagen. In het geval van de bloggers van GeenStijl.nl is de grootste steen des aanstoots alles wat te maken heeft met de zogeheten ‘linkse kerk’ en als we bijdragen op deze populaire site mogen geloven zijn we met de pvda van Wouter Bos nog maar een fractie verwijderd van Pol Pots Cambodja.

U hoort het! En dit heeft dus een essayprijs gewonnen. Oke, uitgereikt door De Groene Amsterdammer, het minst gelezen blad van Nederland, maar toch. Aan de andere kant is het fijn te lezen dat er nog steeds mensen bestaan die menen het Grote Intellectuele gelijk aan hun kant te hebben staan. Wel zo verfrissend, en mooi voer voor ons rioolluchtbloggers. Op Groene.nl